Homo peregrinus czyli o radości z „bycia w drodze”

Tematyka artykułu koncentruje się wokół pojęcia człowieka podróżującego (homo peregrinus), będącego „w drodze”, rozumianej tak metaforycznie (poznawanie siebie, samodoskonalenie się, rozwój wewnętrzny), jak i dosłownie (przemieszczanie się, turystyka). We współczesnych rozmyślaniach wokół tego pojęcia szczególnie często pojawia się motyw pielgrzymowania (Peregrinationes maiores), zwanego również „rekolekcjami w drodze”, będącego nieodzownym elementem różnych religii i przekonań. Staje się ono elementem samopoznania, zmienia perspektywę patrzenia na różne sprawy, zaś jego centralne miejsce zajmuje człowiek, inny pielgrzym oraz cel, ku któremu on zmierza (loca sacra). Motyw podróży staje się również inspiracją do stawiania pytań o cel i powody podejmowania wszelakich trudów. I chociaż z pewnością odpowiedzi może być wiele, jednak wśród nich ciekawość, konieczność i potrzeba wydają się być najbardziej istotne. Podróżowanie realizuje się w różnych sferach i dziedzinach: podróż w głąb siebie (jako samopoznanie, intelektualne dojrzewanie), wyprawa w dalekie, egzotyczne kraje (pragnienia poznania różnych kultur), pielgrzymowanie (rozwój duchowy), wędrówka przez życie (blaski i cienie codzienności), turystyka (relaks i odpoczynek), przemieszczanie się jako przedmiot refleksji socjologa i historyka kultury, po-przez kino (film drogi) czy podróż jako motyw (w literaturze, sztuce).