Metody prognozowania bezpieczeństwa – perspektywa metodologiczna, edukacyjna, pragmatyczna

Potrzeba prowadzenia badań i upowszechnianie uzyskanych wyników w naukach o bezpieczeństwie jest koniecznością, szczególnie w aspekcie ich praktycznego znaczenia dla bezpieczeństwa człowieka, społeczeństwa i państwa, ale również w wymiarze edukacyjnym. Ze względu na turbulencyjność i dynamikę zmian, a także wielość i nową jakość ujawniających się aktualnie w środowisku bezpieczeństwa państwa wyzwań, konieczne jest postrzeganie otaczającej rzeczywistości w sposób konstruktywny i myślenie o przyszłości w kontekście strategicznym. Zamierzeniem autorów i głównym celem rozdziału jest zatem omówienie metodologicznych, edukacyjnych i pragmatycznych aspektów związanych z rozwiązywaniem dylematów w obszarze bezpieczeństwa państwa, w tym z wykorzystaniem określonych metod, technik i narzędzi badawczych, gwarantujących poznanie przedmiotu badań w sposób usystematyzowany, obiektywny i powtarzalny. W tym kontekście wykorzystanie metod, technik i narzędzi badawczych to wymiar przemyśleń nad istotą potrzeby kształcenia w zakresie bezpieczeństwa tj. potrzebą budowania potencjału niezbędnego do podejmowania trafnych metodycznie, przemyślanych, właściwie zaprojektowanych i zorganizowanych działań na rzecz bezpieczeństwa państwa we wszystkich wymiarach. Postulowany standard rozumienia i uczenia bezpieczeństwa powinien być przyjazny i przystępny zarówno na etapie edukacji, jak i na stanowiskach służby/pracy absolwentów studiów na kierunku bezpieczeństwo. Istotą kształcenia powinno więc być przede wszystkim skuteczne przekonanie studentów do wykorzystania nabytej wiedzy, umiejętności i kompetencji w podejmowanej działalności zawodowej.