WALKA O PRZETRWANIE KOBIET W NIEMIECKICH OBOZACH KONCENTRACYJNYCH

Obozy koncentracyjne w Niemczech zaczęto tworzyć jeszcze przed wybuchem II wojny światowej jako miejsca odosobnienia dla przeciwników politycznych Adolfa Hitlera. W okresie wojny naziści zmienili ich charakter, czyniąc z nich element machiny eksterminacyjnej III Rzeszy. Pierwszy obóz koncentracyjny dla kobiet utworzono w 1933 roku w Moringen. Od tego czasu powstawały kolejne obozy – w Lichtenburgu i Ravensbrück. Wiosną 1942 roku pierwsze kobiece transporty przewieziono do Auschwitz-Birkenau. Obozy koncentracyjne stworzone przez władze hitlerowskich Niemiec na zawsze kojarzone będą ze śmiercią i nieludzkim okrucieństwem człowieka wobec człowieka. Codzienne życie kobiet w warunkach obozowych było nieustanną walką o przetrwanie. Pomimo okrucieństw i dramatów, jakich tam doświadczały (upokorzenia, bicie, torturowanie, poddawanie eksperymentom medycznym), wiele z nich wykazało ogromną siłę wewnętrzną, która pozwoliła im utrzymać się przy życiu. Poza siłą psychiczną bardzo ważna była kondycja fizyczna. O przetrwaniu decydowały także wzajemna pomoc, solidarność i przyjaźń współwięźniarek, wiara i nadzieja w przetrwanie, specyficzne umiejętności i talenty, spryt, umiejętność zdobywania potrzebnych rzeczy (zwłaszcza jedzenia). Często o przeżyciu w nazistowskim obozie koncentracyjnym decydowały sprzyjające okoliczności i łut szczęścia, którego zabrakło wielu ofiarom zbrodniczego systemu.