Nieśmiałość – wewnętrzna bariera społecznej inkluzji

Jedną z istotnych przeszkód w procesie społecznej inkluzji jest nieśmiałość. Nieśmiałość wyraża się lękiem przed społeczną ekspozycją, powodującym spadek skuteczności działania jednostki, kompetencji społecznych i problemy w komunikacji interpersonalnej. Nie jest właściwie jasne, czy ów spadek skuteczności jednostki w relacjach społecznych wynika z niskich kompetencji społecznych osób nieśmiałych, czy też niskie kompetencje społeczne są skutkiem nieśmiałości. Nieśmiałość różnie bywa postrzegana, co przyczynia się do niedoceniania jej destrukcyjnego znaczenia. Na przykład w społeczeństwach patrocentrycznych traktowano ją jako cnotę, wyraz szacunku dla statusu osób, z którymi jednostka wchodziła w interakcję, przejaw wysoko cenionej skromności. Jednak w nowoczesnym społeczeństwie nieśmiałość w istocie pozbawia człowieka szans pełnego uczestnictwa w społeczności. Jest więc słabością jednostki, bowiem stwarza mniejsze szanse pełnej inkluzji społecznej. Artykuł trak-tuje o uwarunkowaniach, przejawach i przyczynach dezadaptacyjnego znaczenia chronicznej nieśmiałości.