Dziecko w przestrzeni edukacyjnej. Wsparcie instytucjonalne i społeczne

Wspieranie rozwoju wychowanka jest priorytetowym zadaniem na wszystkich szczeblach edukacji, począwszy od edukacji przedszkolnej poprzez szkolną i akademicką. Przyjmuje ono z różnicowane formy od wsparcia psychologicznego polegającego na wspomaganiu podmiotu w momentach załamania emocjonalnego i kryzysów, poprzez wsparcie edukacyjne, obejmujące poszerzanie zasobów informacji i wiedzy oraz terapię (wyrównywanie braków), aż do wsparcia rzeczowego (finansowego). Różne są również źródła wsparcia otrzymywanego przez jednostkę, może być ono dostarczane przez ludzi z najbliższego otoczenia osoby potrzebującej pomocy, organizacje pomocowe powstające jako „grupy wsparcia” albo grupy formalne utworzone przez specjalistów oraz instytucje powołane do dostarczania pomocy medycznej, psychologicznej, społecznej.
Problematyka zarysowana w monografii, będąc rezultatem badań prowadzonych przez jej autorów została skoncentrowana na zagadnieniach wsparcia instytucjonalnego i społecznego, zjawiska te rozważa się na bazie funkcjonowania placówek przedszkolnych, z uwzględnieniem perspektywy strukturalnej i funkcjonalnej. Dokonany przegląd form współpracy przedszkola z instytucjami i rodzicami z odniesieniem do ich podstaw prawnych oraz wskazaniem efektów określa zakres potencjalnego wsparcia dziecka w wieku przedszkolnym.
Teoretyczne tło dla rozważań nad wsparciem stanowi koncepcja zintegrowanej współpracy środowiskowej, na gruncie której zjawisko to rozważa się w kontekście kapitału społecznego. Przyjęta szeroka perspektywa postrzegania funkcjonowania instytucji przedszkola lokuje je w sieci powiązań społecznych, wskazując na rolę jaką spełnia w polityce społecznej i edukacyjnej państwa. Zarysowany w publikacji obraz wsparcia społecznego dopełnia komunikat z badań empirycznych nad współpracą
przedszkola z instytucjami działającymi w środowisku lokalnym prezentujący jej zakres i uwarunkowania. Zagadnienie pomocy jednostce czy grupie w sytuacjach trudnych, których nie są one w stanie samodzielnie przezwyciężyć, kieruje uwagę na funkcjonalny aspekt wsparcia. Charakterystyczna dla tego ujęcia jest koncentracja na interakcji między osobą wspierającą a wspieraną - jej celach i jakości. W kręgu tych zagadnień mieszczą się rozważania nad budowaniem  tolerancji wobec dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Problematyka zasygnalizowana w opracowaniu, dotykając zagadnień organizacji komplementarnej pomocy i wsparcia społecznego, wpisuje się w aktualny współcześnie dyskurs nad polityką społeczną i edukacyjną. Wielość wyzwań współczesnej rzeczywistości, a przede wszystkim nieprzewidywalność pojawiających się problemów, wobec których zawodzą znane rozwiązania potęguje zapotrzebowanie na pomoc i wsparcie społeczne. Zważywszy na to, problemy dyskutowane w przedkładanej publikacji, stanowiąc wyraz troski o rozwój dziecka i jego pełne przygotowanie do funkcjonowania w rzeczywistości społecznej, są istotnym głosem w debacie nad długofalową strategią polityki społecznej.