Złożenia syntetyczne w języku polskim. Analiza formalna

Niniejsza monografia omawia syntetyczne rzeczowniki złożone w języku polskim. Terminem syntetyczny określa się konstrukcję morfologiczną będącą kombinacją dwóch rdzeni poddanych derywacji (sufiksacji) lub konwersji paradygmatycznej, taką jak linoskoczek (N-V-Af), gryzipiórek (V-N-Af), sprośnomówca (Adv-V) -Af), drzewołaz (N-V-Ø), łamistrajk (V-N-Ø) i darmozjad (Adv-V-Ø). Celem badania jest opisanie liniowej i hierarchicznej struktury morfologicznej polskich związków syntetycznych, mechanizmu przypisywania cech morfosyntaktycznych oraz procesu kodowania struktury argumentu.
Rozdział I koncentruje się na relacji teorii związków z zagadnieniem interfejsu morfologia-składnia. Budujemy szczegółowy profil morfologiczny syntetycznego rzeczownika złożonego, akcentując jego lewostronną strukturę rozgałęziającą. Rozdział II omawia problem interfejsu morfologia-składnia w domenie słowotwórstwa i argumentuje przeciwko prawoskrzydłowej interpretacji struktury morfologicznej polskich związków dewerbalnych. Ponadto przedstawia zasady mechaniki perkolacji cech morfosyntaktycznych i przypisywania argumentów. Rozdział III przedstawia badanie morfosemantyczne syntetycznych rzeczowników złożonych dewerbalnych w języku polskim. Naszym celem było zaprojektowanie jednolitej reprezentacji morfosemantycznej, która pokazywałaby proces perkolacji cech morfosyntaktycznych, a także przypisywanie struktury argumentów działającej w lewoskrzydłowej strukturze związku syntetycznego. W naszej analizie opieramy się na zrewidowanej wersji LIH, tj. teorii zapory sieciowej Liebera i Scalise’a (2007), która należy do nurtu tzw. mieszanych modeli słowotwórstwa, rozwijanych w ostatnich latach m.in. przez Ackema i Neelemana (2004), Liebera i Scalise’a (2007) oraz Pafela (2017), a która dopuszcza ograniczoną interakcję międzymodułową domen morfologicznych i składniowych.